Βρίσκεστε εδώ : Περίοδοι Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Αρχή της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας

Ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι ιστορικοί της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας είναι το πότε ακριβώς τοποθετείται η αρχή της. Δεν είναι ξεκάθαρη η χρονική στιγμή κατά την οποία παύει να υπάρχει ο βυζαντινός πολιτισμός και αποκτά ο νεοελληνικός δική του υπόσταση. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν τη βυζαντινή και τη νεοελληνική λογοτεχνία ένα αδιάσπαστο σύνολο ενώ κάποιοι άλλοι, οι οποίοι έχουν ως γνώμονα κυρίως τα ιστορικά γεγονότα, θεωρούν ως τέρμα της βυζαντινής και αφετηρία της νεοελληνικής λογοτεχνίας το έτος 1453 (άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους και πτώση του βυζαντινού κράτους). Ωστόσο, η τομή αυτή, αν και είναι σύμφωνη με τα ιστορικά γεγονότα, θεωρείται από ορισμένους «αυθαίρετη και απότομη».

Ο νεοελληνικός πολιτισμός διαφοροποιούνταν από το βυζαντινό με αργό ρυθμό ενώ τα στοιχεία, όπως η γλώσσα και το περιεχόμενο των κειμένων, που φανέρωναν τη μετάβαση από τη μια εποχή στην άλλη ήταν δύσκολο να επισημανθούν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι στις μεταβατικές περιόδους, το παλιό συνυπάρχει με το καινούργιο και το καινούριο εμφανίζεται πλάι στο παλιό. Έτσι, το νεοελληνικό στοιχείο εμφανίζεται από τα βυζαντινά ακόμη χρόνια με τη «δημώδη γραμματεία» της βυζαντινής λογοτεχνίας να αποτελεί την αρχή της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Το έργο-ορόσημο αυτής της μετάβασης είναι το έπος του Διγενή Ακρίτα, το οποίο γράφτηκε περίπου στο πρώτο μισό του 11ου αιώνα και αποτελεί το πρώτο γραπτό λογοτεχνικό κείμενο σε νεοελληνική γλώσσα.